Dəfələrlə
şahidi olmuşam, elə insanlar var ki, onlar həyatda
yiyələndikləri peşəni, tutduqları vəzifəni özlərinin
daxili zənginliyi, bu sənətə məhəbbəti ilə bir az da
hörmətli və nüfuzlu edirlər. Məcid Bağırov belələrindən
idi. Onu yaxından tanıyanlar sanırdılar ki, o, elə
anadan müəllim doğulub, müəllim kimi dünyaya gəlib.
Məcid müəllimin yiyələndiyi peşə onu, sözün əsl
mənasında, hörmət və nüfuz sahibi eləmişdi.
1944-cü ildə uzaq dağ rayonu Gədəbəyin Əli-İsmayıllı
kəndində dünyaya gələn bu insan harada oldusa, harada
işlədisə, harada yaşadısa - uşaqlıq illərindən üzü bu
yana qəlbinə, ruhuna köçürdüyü sərin dağ havasını, qalın
meşələrin yaşıllığını, çölün, çəmənin ətrini, bulaqların
təmizliyini, dağ çaylarının coşğunluğunu bir insan kimi
özünün təbiətində yaşatdı. 1962-ci ildə indiki
Azərbaycan Dövlət Pedaqoji Universitetinin
fizika-riyaziyyat fakültəsinə daxil oldu. 1967-ci ildə
gənc müəllim Məcid Bağırov təyinatla Salyan rayonuna
göndərildi. Neftçala qəsəbəsindəki internat-məktəbdə üç
il riyaziyyat müəllimi işlədi. Onda çoxlarına elə
gəlmişdi ki, tamam fərqli bir iqlimdə, uca dağlar
qoynunda doğulub boya-başa çatan Məcid Bağırov aran
mühitinə uyğunlaşa bilməyib, müəyyən bəhanələr gətirib,
təyinat yerindən geri qayıdacaq. Amma belə olmadı.
Daxilindəki əzmkarlıq və iradə həyatı boyu ona bütün
çətinliklərə sinə gərdirə bildi. Dözümlü və mərd
xasiyyəti ilə fərqlənməyi bacardı. "Mənim üçün sinfin,
auditoriyanın böyüyü-kiçiyi yoxdur. Əgər sinifdə bircə
şagird, auditoriyada bircə tələbə varsa, o, artıq mənim
üçün iş yeridir və mən orada öz vəzifəmi axıradək yerinə
yetirirəm" deyirdi. Öyrənmək və öyrətmək sözləri onun ən
çox işlətdiyi sözlər idi. Öyrənənlər və öyrədənlər onun
gözünün işığı olardı. Öyrənməyənləri, öyrətməyə can
atmayanları isə qəbul edə bilməzdi. Elmin yoxdursa,
sənin heç nəyin yoxdur, deyərdi.
Bəli, elm, bilik, savad Məcid müəllim üçün dünya
malından, şan-şöhrətdən irəli idi. O, təyinat illərini
başa vurub yenidən pedaqoji fəaliyyətini davam etdirmək
arzusu ilə Bakıya qayıtdı. İki il şəhərdəki 29 nömrəli
orta məktəbdə riyaziyyat müəllimi işlədi. 1971-ci ildən
ömrünün böyük bir mərhələsini Azərbaycan Dövlət Neft
Akademiyası ilə bağladı. Ali riyaziyyat kafedrasında baş
laborant, assistent, baş müəllim oldu. 1986-cı ildən isə
həmin akademiyanın tətbiqi riyaziyyat kafedrasında
dosent və kafedra müdiri vəzifələrində çalışdı. 2006-cı
ildən Azərbaycan Respublikasının Prezidenti yanında
Dövlət İdarəçilik Akademiyasında dosent və dekan müavini
vəzifələrində işlədi. 2007-ci ildən ömrünün sonuna kimi
Azərbaycan Universitetində tədris işləri üzrə prorektor
vəzifəsində çalışdı. Mən onu burada daha yaxından
tanıdım. İş yoldaşım, dostum Yusif Əliyev Məcid
Bağırovla görüşməkdən, onunla söhbət etməkdən,
elmi-pedaqoji diskussiyalar aparmaqdan xüsusi bir ləzzət
alardı. Doğulduqları Gədəbəy rayonundan söhbət düşəndə
isə hər ikisi ləzzətlə "bizim dağlar", "bizim yerlər",
"bizim insanlar" deyib, qürurla köks ötürərdilər. Məcid
müəllim deyirdi ki, hayıf ki, insan qayğılardan,
işdən-gücdən baş açıb, o yerlərə tez-tez gedə bilmir.
Bizim ruhumuz da, varlığımız da orada təzələnir.
Məcid müəllim bir şeylə heç vaxt barışa bilmirdi. "Bu
dövlət ali məktəbdir, bu özəl ali məktəbdir". Axı necə
ola bilər deyirdi? Təhsil təhsildir, elm elmdir. Biz
təhsil ocağını universitet adlandırırıqsa, bu ad özünün
geniş mənasını tam şəkildə doğrultmalıdır. Azərbaycan
Universitetində təhsilin, tədrisin yeni bir keyfiyyət
almasında Məcid müəllim universitet rəhbərliyi ilə birgə
yorulmadan fəaliyyət göstərdi. Bu gün Azərbaycan
Universitetinin adı ölkədə öncül ali məktəblər sırasında
çəkilir. Burada Məcid müəllimin də payı var. Bu, uzun
illər belə olacaq, çünki gözəl ənənələr həmişə yaşarı
olur.
Unudulmaz qələm dostumuz, alim və yazıçı, uzun illər ali
məktəbdə Məcid müəllimlə çiyin-çiyinə çalışan Aslan
Qəhrəmanov deyirdi ki, Məcid müəllim öz prinsipiallığı
və inadkarlığı ilə neçə-neçə tələbəni, sözün əsl
mənasında elm və bilik müstəvisinə qaytardı. O, işıqlı
adam idi, işıqlı insanları da sevirdi. Elmi olmayanların
içi qaranlıqdır söyləyərdi.
Azərbaycan Universitetinin prorektoru Ağamalı Ağamalıyev
də həmkarını, müəllim dostunu böyük məhəbbətlə
xatırlayaraq yazır: "Məcid müəllim öz nurlu sifəti,
nəzakətli danışığı ilə həmsöhbət olduğu hər kəsə müsbət
emosiyalar bəxş edirdi. Kollektiv üzvləri və tələbələr
arasında dərin hörməti var idi. Sözün əsl mənasında saf
insan idi. Hamıya xeyirxahlıq etməyi çox sevirdi. Onu
çoxlarından fərqləndirən cəhətlərdən biri
həmsöhbətlərini, tabeliyində olan işçiləri və tələbələri
səbrlə, diqqətlə dinləmək qabiliyyəti idi. Məcid Bağırov
halallığı, düzlüyü, xeyirxahlığı, mənəvi saflığı
həyatının mənası hesab edərdi. O, insanlara qarşı həmişə
ədalətli olmağa çalışar, heç kimdən köməyini
əsirgəməzdi. Başqalarının səhv işini görəndə
əsəbiləşdiyi vaxtlar da olardı. Amma heç vaxt insanların
qəlbinə toxunan hərəkətə yol verməzdi. Şübhəsiz ki, onun
səmimi, qayğıkeş, təvazökar, xeyirxah insan, ciddi,
bacarıqlı rəhbər işçi kimi formalaşmasında aldığı
tərbiyə, keçdiyi həyat yolu böyük rol oynamışdır".
Məcid müəllimin qardaşı Arzu Bağırov isə hər dəfə ondan
söhbət düşəndə gözləri dolur, nəzərləri uzaq bir nöqtəyə
zillənir: "Bizim ailəmiz çoxuşaqlıdır. Doqquz
bacı-qardaşıq. Mən uşaq olanda atam dünyasını dəyişdi.
Adama elə gəlirdi ki, atasızlıq hər şeyin üstündən xətt
çəkəcək, arzuların sonu olacaq. Amma belə olmadı. Biz
günəbaxanlar kimi həmişə böyük qardaşımız Məcid
müəllimin işığına üz tutduq, onun kimi olmaq, onun kimi
oxumaq, onun kimi yaşamaq, həyatda onun kimi mövqe
tutmaq istədik. Rayondan kim oxumaq adı ilə şəhərə üz
tuturdusa, Məcid müəllimin yanına, onun evinə gəlirdi.
O, ali təhsil almaq, oxumaq istəyənləri əvvəlcədən özü
sorğu-suala tutardı, imtahan edərdi. Kim ki, elmli,
savadlı idi, az qalırdı onu bağrına bassın. Mən
Azərbaycan Dövlət Neft Akademiyasında oxuyanda
akademiyada üç-dörd tələbə Lenin təqaüdü alırdı.
Onlardan biri də mən idim. Mənə elə gəlirdi ki,
qardaşımın mənim üzərimdə olan haqq-sayını ancaq belə
bir təqaüdlə oxuyub qaytara bilərəm. Onun mənzili bizim
üçün sanki yataqxana idi. Burada qalardıq, oxuyardıq, nə
Məcid müəllim, nə də onun ailəsi bundan qətiyyən
darılmazdı. Oğlum olanda utana-utana dedim ki, qardaş,
istəyirəm onun adını Məcid qoyam. Mənə elə gəldi ki, o,
bunu bir az tərəddüdlə qarşılayacaq. Əksinə, qardaşım
çox sevindi. O sevindi, mən isə elə bildim onun insani
payını, bizə çəkdiyi zəhməti övladımın adını Məcid
qoymaqla cüzi də olsa qaytardım".
Bu il martın 10-da düz bir ildir ki, Məcid müəllim
dünyada yoxdur. Bu bir ildə çox şeylər olub. Ən azı, onu
həmişə hörmətlə sevib-qiymətləndirən Aslan Qəhrəmanov da
dünyadan köçdü. Bu bir ildə Məcid müəllimin həmkarları,
doğmaları onu çox böyük məhəbbət və sevgi ilə
xatırladılar, bundan sonra da xatırlayacaqlar. Bəli, elə
insanlar var ki, onlar öz təbiətləri ilə yiyələndikləri
peşəni, bağlandıqları sənəti hörmət, izzətə mindirirlər,
həyatı sevib, sevdirə bilirlər. Belələrindən biri də
Məcid Bağırov idi. Sadəcə, Məcid müəllim!
Taleh HƏMİD |