|
Dəniz İSMAYILOVA,
Bakı şəhər 189 nömrəli tam orta məktəbin IV sinif
şagirdi
 Uzaq
bir ölkədə, meşənin lap ortasında bir koma var idi. Bu
komada bir qız yaşayırdı. Bu qız təbiət qızı idi. Adı
İnci idi. İncinin anası Təbiət, atası isə Göylər şahı
idi. İnci çox gözəl, ağıllı və təmizqəlbli bir qızdı.
Meşənin bütün sakinləri onun bacı-qardaşları, ən böyük
ağaclar isə onun böyük qardaşları idi. Bir gün İnci
darıxdı. İstədi ki, bir az gəzə. Bir səhəng götürdü ki,
qayıdanda su gətirsin. O, meşədə açıq bir yerdə olan
gözəl bir bulağa gəldi. Səhəngi bir tərəfə qoyub başladı
çimməyə, su içməyə, saçını yumağa, çiçəklərlə oynamağa,
rəqs etməyə... Nə isə... Çox əyləndi.
Bu vaxt həmin ölkənin şahzadəsi şahzadə Yaşar bir
ceyranı ovlamaq üçün qovurdu. Bir azdan ceyranı
qova-qova adamlarından ayrıldı. O qədər çapdı ki,
axırda ceyranın izini itirdi. Ceyranı axtara-axtara
gəlib çıxdı İnci olan bulağa tərəf. İnci bu vaxt saçını
hörürdü. Şahzadə Yaşar İncini görüb ona vuruldu. İstədi
ki, qıza doyunca baxsın. Ağaclar isə onun qabağını
kəsir, istəmirdilər ki, şahzadə İncini görsün. Ancaq
şahzadə budaqların arasından İnciyə baxdı. Axır ki,
şahzadə Yaşar İncinin qarşısına çıxdı. Şahzadəni görən
İnci əvvəl bir az qorxdu. Şahzadə onun qorxduğunu görüb
dedi:
- Qorxma, gözəl qız. Mən sənə pislik etmək fikrində
deyiləm. Sadəcə sənin gözəlliyinə heyran qaldım. Mən bu
ölkənin padşahı Dəmirxanın oğlu şahzadə Yaşaram. De,
bəs sən kimsən?
İnci dedi:
- Mənim adım İncidir. Anam Təbiət xanım, atam isə Göylər
şahıdır. Meşənin bütün sakinləri mənim
bacı-qardaşlarımdır. Ən böyük ağaclar isə mənim böyük
qardaşlarımdır. Bəs sən məndən nə istəyirsən?
Şahzadə dedi:
- Mən səndən heç nə istəmirəm, İnci. Mən sənə
vurulmuşam. Arzum budur ki, səninlə evlənəm. Başqa heç
nə istəmirəm.
İnci dedi:
- Onda səhər bu bulağın başına gəl. Mən səni burada
gözləyəcəyəm. Biz hər şeyi danışarıq.
Sonra Şahzadə İncini komasına qədər ötürdü. Gün
əyilirdi.
Nəhayət, evə qayıtmaq məcburiyyətində qalan şahzadə öz
doğma evində də heç cürə rahatlıq tapa bilmədi. Elə hey
İncini düşünürdü. Hamının gözündən yayınaraq öz otağına
girdi. Yatağına uzanıb xəyala daldı. Padşah bunu görüb
narahat oldu. Oğlunu yanına çağırıb soruşdu.
- Oğul, sənə nə olub? Nəsə bikef görünürsən.
Şahzadə dedi:
- Mənə heç nə olmayıb. Sadəcə, bir az yorulmuşam.
Səhər şahzadə Yaşar İncini görmək arzusu ilə meşəyə
getdi. Gəlib dünən İncini gördüyü bulağa çatdı. Ancaq nə
qədər gözləsə də, İnci gəlib çıxmadı. Şahzadə İncinin
yaşadığı komanın yanına gəlib çağırdı:
- İnci, İnci, İnci...
Axırda qapını açıb içəri girdi. Amma nə qədər axtardısa,
İncini tapa bilmədi. Çox kədərləndi.
Gəlin şahzadə Yaşarı qoyaq burada, görək İnci nə elədi?!
İnci məsləhət almaq üçün anası Təbiət xanımın yanına
getmişdi. Anasından soruşdu:
- Ana, mən deyəsən ilk dəfədir bəni-adəm haqqında
düşünürəm. De, mən şahzadə Yaşar ilə birlikdə xoşbəxt
ola bilərəm?
Təbiət xanım dedi:
- Qızım, sən ona ərə gedə bilərsən. Amma bir az
fikirləş. Sən orada şahzadənin sarayında, dörd divar
arasında yaşaya bilərsənmi? Onsuz da o öz doğmalarını,
öz vətənini atıb sənin yanına gəlməyəcək. Yaxşı fikirləş
qızım, yaxşı fikirləş!
İnci anasına məsləhətə görə təşəkkür etdi. Səmada uçan
buludlardan birini yanına çağırdı. Ağ ata oxşayan bir
bulud onun yanında yerə endi. İnci buluda minib göylərə
- atasının sarayına uçdu. Göylər şahı qızını görməyinə
çox şad oldu. İnci atasına başına gələnləri danışdı.
Göylər şahı bir az düşünüb dedi:
- Anan düz deyir, qızım. Sən onunla yaşaya bilməzsən.
Həm də insanlar çox qəddardırlar. Bir-birlərini torpaq
üstündə öldürürlər. Heyvanları yeyirlər, ağacları
qırırlar. Sən onların içində yaşaya bilməzsən!
İstəyirsən, geyin bu buludu, çevril duman parçasına,
bütün dediklərimi öz gözlərinlə gör.
İnci buludu geyindi. Duman parçasına çevrilib yuxarıdan
insanların həyatına baxdı. İnsanlar doğrudan da
bir-birini öldürür,heyvanları, ağacları qırıb
tökürdülər. İncinin gözləri yaşla dolmuşdu. Axı, məhv
olanlar onun doğmaları idi. İncinin insanlar haqqında
fikirləri tamam dəyişmişdi. Artıq buradan köçüb getməyi
qərara almışdı.
İnci anasından icazə alaraq şahzadə Yaşarı son dəfə
görmək üçün buludu geyinib duman parçasına çevrildi.
Uça-uça gəlib çıxdı saraya. Şahzadə Yaşar həyətdə
kədərlə o baş - bu başa gəzirdi. Şahzadə artıq başa
düşmüşdü ki, İnci buralarda yoxdu. O fikirləşirdi ki,
İnci ondan inciyib, çıxıb gedib. Başını qaldırıb göyə
baxanda gördü ki, başının üstündə bir duman parçası
dayanıb. Sonra isə bu duman yavaş-yavaş uçub meşəyə
tərəf getdi.
İllər keçdi. Şahzadə Yaşar artıq evlənmişdi. Çoxlu uşağı
var idi. Amma o tez-tez həmin bulağın yanına gəlir,
İncini xatırlayırdı. O, özlüyündə bu bulağa "İnci
bulağı" adı qoymuşdu. |
