|
Gilas ağacı
 Adil
NƏHMƏTLİ
"Dəyanət vəqfi" liseyi, X sinif şagirdi
Mən hələ xeyli balaca idim, biz zəngin deyildik,
həyət-bacamız da o qədər geniş olmayıb. Lakin
həyətimizdə qonşulardan heç kimdə olmayan gilas ağacı
var idi. Şəhər məhləsiydi, camaat meyvə-tərəvəzi bazar,
dükandan alırdı. Biz isə təbii şəkildə bu ağacdan
faydalanırdıq. Anam ürəyiyumşaq qadındır. Bizim
həyətimizdə gilas ola-ola qonşuların gedib pulla
almalarına razı ola bilmirdi. Hmm... Saf anam... Bir gün
qonşu uşaqlarını həyətə dəvət etdi, onlar da acgözlüklə
ağaca daraşdılar. İkinci gün özləri qapımıza gəldilər,
bir az yeyib qayıtdılar. Bir neçə gün keçdi... Səhər
namaza durmuşdum, namazımı qıldım və adətim üzrə həyətə
düşüb qaçmaq istədim. Lakin qapını açar-açmaz
qarşılaşdığım səhnə ayağımı qurutdu. Mənim gilas
ağacım... Yazıq gilasım mənim... Qoca gilas ağacı tən
ortadan ikiyə bölünmüşdü. Göz yaşları ilə ağaca
sarıldım. İçim parçalanır, gözlərim yanırdı. Hasarımızın
başında oturan bir neçə həyasız uşaq dişlərini
ağardırdı. Onlara tərəf başımı qaldırdım. Qəlbimdəki
qəzəb hissi ölmüş, yerini mərhəmət hissi tutmuşdu. Bu
uşaqlara, bu adamlara, bu "insanlığa" yazığım gəlirdi
artıq.
İndi həmin hasarın başından qonşunun gilas ağacı hər yaz
üzümə gülümsəyirsə də, mən ona əl uzatmıram...
Döyüş alnımıza yazılıb
 Birinci
Qarabağ müharibəsinin ən qızğın günləriydi. İlkin
könüllü cəbhəyə gedəndə hər kəsin vaxtilə gülüb ələ
saldığı o arıq, sısqa uşaq indi Vətənin harayına o "hər
kəs"dən tez yetişmişdi. "Hər kəs" kef çəkəndə İlkin kar
olmamaq üçün qulaqlarını bərk-bərk sarımışdı. Düşmənin
atdığı bombalar çox yaxın partlayırdı İlkinə.
Çox ağlamışdı Nuranə, İlkinin bura gəlmək istədiyini
eşidəndə. Axı bura gedər-gəlməz olmuşdu indi. Gedən
bir də gəlmir. Ölən bir də dirilib qayıtmır... "Amma
yenə də Vətən sağ olsun". İlkin bu sözləri yol boyu hey
təkrarlayır, sanki özünə təsəlli verirdi. Bununla belə,
söz vermişdi sevgilisinə, geriyə sağ dönəcəkdi... Qəddar
fələk... Həyatın bizim üçün qoyduğu qanun budur: "Döyüş
alnımıza yazılıb". İlkin alnını qaşıdı qeyri-ixtiyari...
Necə oldu, heç özü də bilmədi. Sanki alnından o sözü
silmək istədi. Amma alınmadı... Əvəzində isə alnına
tuşlanacaq o "cəhənnəm nəsnəsi", o "qansız güllə" əlini
parça-parça etdi. Hm... Guya yaxşı oldu ki, bu... Axı
hamı bilir ki, bura gələn ölməlidir, ya indi, ya sonra.
Dəxli yoxdur, əvvəl-axır ölməlidir.
Soyuq dekabr günləri idi. Gecə yarısı mənfi "filan"
dərəcə şaxtada irəliləyən dəstə isinməyə yer axtarırdı
kəşfiyyat zamanı meşədə. İlkin isə hey fikirləşirdi: "Döyüş
alnımıza yazılıb, ölüm ki yox...". Lakin qorxdu alnını
qaşımağa bu dəfə. Və... Deyəsən bu son idi... Başını
paramparça etmişdi o kiçik, amma böyük, nər kimi
igidləri yerə sərməyə qadir olan dəmir parçası. Axı söz
vermişdi sevgilisinə, söz vermişdi ki, ölməyəcək. Axı o
verdiyi hər bir sözün üstündə durmuşdu indiyədək. Hə,
indi yadına düşdü, getməzdən əvvəl bir vərəqdə bu
sözləri yazıb qoymuşdu sevgilisi və anası üçün:
"Şəhidlər heç vaxt ölmür"
O da ölmədi, əksinə, dirildi, oyanış baş verdi
birdən-birə həyatında. Layiqli ömür, layiqli... Layiqli
həyat, yeni həyat, yeni alın yazısı... |
