|
|
· Ana səhifə· Rəsmi· Heydər Əliyev Fondu· Əmrlər, sərəncamlar· Təhsil Nazirliyində· Xəbərlər· Pedaqoji yazılar· Məktəblərimiz· Bizimlə əlaqə
|
Azərbaycan təhsili: yaxın keçmişə, bu günə və gələcəyə bir baxış (Əvvəli qəzetimizin ötən
saylarında) ötən hissədə dünya səviyyəli
universitet yaratmağın üç yolundan birincisi - mövcud
universitetlərin səviyyəsinin yüksəldilməsi
və müasirləşdirilməsi barədə məlumat
verməyə çalışmış, nümunə kimi uzun müddət
kommunist ideologiyası hökm sürmüş, çində bu
istiqamətdə atılan addımlar və əldə
olunan nəticələri diqqətinizə təqdim etmişdik.
Təcrübə göstərir ki, dünya
səviyyəli universitetlərin yaradılması
prosesində idarəetmə sistemini əsaslı
surətdə yeniləşdirmədən bu yanaşma uğurla
tətbiq edilə bilməz. Bu baxımdan Malayziya və
Sinqapurun təcrübələri maraqlıdır. Tarixdən
məlumdur ki, Malayziya Böyük Britaniyanın müstəmləkəsi
olarkən Sinqapur onun əyalətlərindən biri idi.
Malayziya müstəqillik əldə etdikdən sonra Malayziya
Universiteti iki şəhərcikdə fəaliyyət göstərirdi,
onlardan biri Kuala Lumpurda, digəri isə Sinqapurda yerləşirdi.
1980-ci ildə bunlardan birincisi Malayziyanın aparıcı
universitetinə, digəri isə Nanyonq Universiteti ilə
birləşərək Sinqapur Milli Universitetinə çevrildi.
Hazırda Sinqapur Milli Universiteti dünya səviyyəli
universitetdir və "Tayms" jurnalının reytinq
siyahısında 30-cu yeri tutur, Malayziya Universiteti isə bu
siyahıdakı 200 universitet arasında yer tutmamışdır,
bununla belə, öz reytinqini yaxşılaşdırmaq
istiqamətində çalışır. Tədqiqatçılar
bu iki universitetin çox da böyük olmayan inkişaf tarixini
tədqiq edərək Malayziya Universitetinin geridə qalmasının
səbəblərini müəyyən etmişlər.
Səbəblərdən biri kimi universitetə
sərbəst tələbə seçmək
səlahiyyətinin verilməməsi, qəbul zamanı
əhalinin böyük hissəsini təşkil edən yerli
malayziyalılara daha çox imtiyaz verilməsi, qəbul
edilən əcnəbilərin sayına məhdudiyyət
qoyulması göstərilir. Hökumət belə bir
tələb irəli sürüb ki, qəbul edilən
əcnəbilərin sayı ümumi qəbulun 5 faizindən
artıq ola bilməz. Sinqapur Milli Universitetində isə
əcnəbilərin sayı bakalavr səviyyəsində
20 faiz, magistratura və doktorantura səviyyəsində 43
faiz təşkil etmişdir. Nəticədə Malayziya
Universitetinin illik büdcəsi 118 milyon, Sinqapur Milli
Universitetinin illik büdcəsi 205 milyon ABŞ dolları, bu
universitetlərin adambaşına illik xərcləri
isə müvafiq olaraq 4053 və 6300 ABŞ dolları təşkil
etmişdi. Geriliyin daha bir səbəbi onunla bağlıdır
ki, Malayziyada dövlət müəssisələrinin
fəaliyyətini tənzimləyən sərt qanunlar
və maliyyələşmə sistemi qüvvədədir,
buna görə də ən səriştəli müəllimləri,
o cümlədən əcnəbi müəllimləri və
alimləri işə götürmək və onlara kifayət
qədər əməkhaqqı vermək çətindir.
Sinqapur Milli Universiteti isə, əksinə, dünyanın
hər yerindən ən yaxşı müəllim və
alimləri cəlb edir, onlara dünya bazarı
səviyyəsində əməkhaqqı verir, müəllimlərin
fəaliyyətinin səmərə və keyfiyyətinin yüksəldilməsi
və sağlam rəqabətin inkişafı üçün
həvəsləndirici amillər tətbiq edir, bununla da
ən yaxşı və istedadlı mütəxəssisləri
universitetdə saxlaya bilir. Bu səbəbdəndir ki, hazırda
Malayziya Universitetinin ən yaxşı alimlərindən
bəziləri Sinqapur Milli Universitetində işləməyə
üstünlük verirlər. Bu iki universitetin təcrübəsi göstərir
ki, dövlət öz universitetlərinin beynəlxalq
səviyyədə uğurla rəqabət aparması
üçün əcnəbi tələbə və müəllimlərin
sayı və tədqiqatlara ayrılan qrantlar kimi meyarlara
imkan yaradan maliyyə və tənzimləmə şərtləri
müəyyən etməlidir. Həmin şərtlərlə
yanaşı, ali təhsil müəssisələrinə
idarəetmə müstəqilliyinin verilməsi, şirkətlərin
və xeyriyyəçilərin universitetlərə vergisiz
ianələr ayırmasına imkan yaradan qaydaların
tətbiq edilməsi də mühüm əhəmiyyət
kəsb edən şərtlərdəndir. Göründüyü kimi,
dünya səviyyəli universitet yaratmaq istərkən dövlətin
funksiyaları daha çox əlverişli maliyyə imkanlarının
yaradılmasına və geniş səlahiyyətlərin
verilməsinə yönəldilməli, digər funksiyalar
isə universitetə həvalə olunmalıdır. Yeri gəlmişkən, dünya
səviyyəli universitetlərin yaradılması və bu
prosesdə dövlətin rolu ilə bağlı Kaliforniya
Universitetinin professoru Sala-i-Martinin tədqiqatlarındakı
fikirlər maraqlıdır: "Əgər məşhur
bir futbol komandasının oyunu bir sıra
universitetlərdə tətbiq olunan qaydalarla məhdudlaşdırılsaydı,
həmin komanda nə dərəcədə yaxşı
oynayardı. Əgər bütün oyunçular dövlət
tərəfindən müəyyən olunmuş məvacib
alan dövlət qulluqçuları olsaydılar, onların
rəsmi oyunlarda və təlimlərdə necə oynadıqları
və özlərini necə apardıqlarından asılı
olmayaraq, hər oyunda oynamalarına icazə verilsəydi,
nə baş verərdi. Klubun gəlirləri oyunun
nəticələrindən asılı olmasaydı, klub dünyanın
ən yaxşı oyunçularını işə götürmək
üçün məvacibi yüksəltməsəydi və pis oyunçulardan
tez yaxa qurtara bilməsəydi, komandanın strategiya və
taktikası məşqçi tərəfindən deyil, dövlət
tərəfindən müəyyən edilsəydi, nə baş
verərdi. Əgər bu yanaşmaya bəraət qazandırmaq
və onunla razılaşmaq mümkün deyilsə, onda
nəyə görə universitetlərimiz belə şəraitdə
işləməlidir. Bu ona dəlalət edir ki,
qəlbimizin dərinliklərində bizi daha çox uşaqlarımızın
təhsili deyil, futbol maraqlandırır". Təcrübə göstərir ki, mövcud ali
təhsil müəssisələrinin səviyyəsini yüksəltməyə
mane olan əsas amillərdən biri də onların
fəaliyyətsizliyi və mühafizəkarlığıdır.
Bu keyfiyyətlər daha çox böyük tarixə malik
universitetlərə aiddir. Onlar əksər hallarda
irəliyə yox, geriyə baxır, öz tarixi nüfuzlarını
yeniliklərə qarşı bir silah kimi istifadə
etməyə çalışırlar. Ekspertlər tövsiyə
edirlər ki, belə hallarda hökumətlər həmin
maneələri aradan qaldırmaq üçün mövcud ali təhsil
müəssisələrinə daha çox sərmayə qoymaqla
kifayətlənməməli, həm də onlara təsir göstərməli
və nəticə etibarilə, idarəetmə
sistemlərində dəyişikliklərin
edilməsinə, yeni rəhbərlərin və
əməkdaşların işə götürülməsinə
nail olmalıdırlar. Qeyd etdiyimiz kimi, dünya səviyyəli
universitet yaratmağın ikinci yolu ali təhsil müəssisələrinin
birləşdirilməsidir. Son illərdə Fransa və
Danimarka əsasən bu yolla gedirlər. 2004-cü ildə Böyük
Britaniyada Mançester Viktorian Universiteti və Mançester
Universitetinin Elmi-Texniki İnstitutu birləşdirilməklə
Böyük Britaniyanın ən böyük universiteti meydana gəldi
və yeni universitet öz məqsədini rəsmi şəkildə
bəyan etdi: "2015-ci ilədək dünyanın ən yaxşı
25 universitetinin sırasına daxil olmaq". Daha sonra
isə Böyük Britaniyanın Kardif Universiteti və Cənubi
Uels Tibb Kolleci də birləşdirildi. Birləşdirmələrin böyük üstünlüyü
ondan ibarətdir ki, əksər hallarda ali təhsil müəssisələrinin
möhkəmlənməsinə səbəb olur. Lakin bu müsbət
tendensiya ilə yanaşı, əks təsir də istisna
edilmir. Bəzi hallarda birləşdirmə problemlərin
həlli əvəzinə, daha da mürəkkəbləşməsinə
səbəb ola bilər. Məsələn, Fransada
birləşmələr nəticəsində fransız
universitetləri üçün ən böyük maneə olan
məsələlər - abituriyentləri seçmək imkanının
olmaması, sərt inzibati idarəetmə qaydaları
və digər problemlər öz müsbət həllini tapmadığından
arzuolunan nəticələrə nail olunmadı. Danimarkada isə uğur qazanmaq üçün daha çox
imkanlar olmuşdur, çünki ölkənin bütün
universitetlərinin daha çevik və fəal ali təhsil müəssisələrinə
çevrilməsi istiqamətində aparılan islahatlar çərçivəsində
birləşdirmələr cəmiyyət
tərəfindən rəğbətlə qarşılanmışdır.
Universitetlərin birləşdirilməsi
nəticəsində yarana biləcək daha bir təhlükə
ondan ibarətdir ki, universitetlərin təşkilati və
idarəetmə mədəniyyətləri arasındakı
mövcud ziddiyyətlər böyüyür və arzuolunan inkişafa
mane olur. Misal üçün, belə bir hal Mançester Viktorian
Universitetinin və Mançester Universitetinin Elmi-Texniki İnstitutunun
birləşdirilməsi nəticəsində baş vermişdir.
Əlbəttə, bu birləşmədən yaranmış
Mançester Universitetinin dünya səviyyəli universitet adı
uğrunda apardığı mübarizənin
nəticələrini gələcək göstərəcəkdir.
Nəhayət, dünya səviyyəli
universitet yaratmağın üçüncü yolu - yeni təhsil müəssisələrinin
yaradılması barədə. Bu yolla gedən ölkələr
sırasında Qazaxıstanı misal göstərmək olar.
Bu ölkə öz iqtisadiyyatının neftdən asılılığını
azaltmaq və rəqabət qabiliyyətini yüksəltmək
istəyir. Bu istəyin nəticəsi olaraq Qazaxıstan
Astanada yeni Beynəlxalq Universitet yaratmaq qərarına
gəlmiş və bu istiqamətdə bir sıra addımlar
da atmışdır. Daha bir uğurlu təcrübə kimi Hindistan
Texnoloji İnstitutlarının yaradılmasını göstərmək
olar. Müstəqillik qazandıqdan sonra Hindistan dərhal özünün
iqtisadi inkişaf proqramında elmə və texnikaya,
təhsilə ciddi diqqət yetirməyə başladı.
1951-ci ildə Xaraqpur şəhərində YUNESKO-nun köməyi
ilə Massaçusets Texnoloji İnstitutunun nümunəsi əsasında
birinci Hindistan Texnoloji İnstitutu yaradıldı. 1958-ci
ildə yenə YUNESKO-nun müvafiq proqramı çərçivəsində
keçmiş SSRİ-nin dəstəyi ilə Bombeydə (hazırda
Mumbay) ikinci Hindistan Texnoloji İnstitutu təşkil edildi.
1959-cu ildə Almaniyanın köməyi ilə Madras şəhərində
(hazırda çennay) və ABŞ Universitetləri
Konsorsiumunun köməyi ilə Konpurda üçüncü və dördüncü
Hindistan texnologiya institutları yaradıldı. 1961-ci
ildə Böyük Britaniyanın sənaye dairələri
və hökumətinin yardımı ilə Dehlidə beşinci
Hindistan Texnoloji İnstitutu təşkil edildi. 1994-cü
ildə daxili imkanlar hesabına Qulahaitidə altıncı
Hindistan Texnoloji İnstitutu yaradıldı. Nəhayət,
2001-ci ildə Rurnidə sayca yeddinci Hindistan Texnologiya İnstitutunun
əsası qoyuldu. Yeni təhsil müəssisələrinin yaradılması
Hindistan dövləti tərəfindən
hərtərəfli dəstəklənirdi. 1956-ci ildə
ölkənin Baş naziri Cəvahirləl Nehru demişdi ki,
"Hindistan inkişaf etmiş ölkələrin ən yaxşı
təcrübələrindən istifadə etməklə ali
təhsil müəssisələrini inkişaf
etdirərkən öz xalqının ümidlərini və
gələcəyini nəzərə almağa çalışırdı".
Hindistan parlamenti həmin təhsil müəssisələrinə
"ölkə əhəmiyyətli institut" statusu vermişdi,
yəni texnoloji institutlarına elmi fəaliyyət və
idarəetmə sahəsində ən yüksək müstəqillik,
mühəndislik, texnologiya, tətbiqi elmlər və
idarəetmə sahələri üzrə yüksək
keyfiyyətli və əhəmiyyətli tədris proqramları
təklif etmək, bakalavr, magistr və doktor
dərəcəli mütəxəssislər yetişdirmək
səlahiyyəti vermişdi. Həmin təhsil müəssisələrinə
tələbə qəbulu ümumi imtahan yolu ilə ciddi müsabiqə
əsasında aparılır. Hazırda Hindistan Texnoloji
İnstitutları mühəndislik və tətbiqi elmlər
sahəsində ixtisas dərəcəsi əldə
etmək istəyən ən yaxşı
tələbələri qəbul edir. Bu institutların bir
neçə məzunu dünyanın müxtəlif ölkələrində
təhsil, elmi tədqiqatlar və innovasiyaların
tətbiqi sahələrində yüksək məsul
vəzifələr tuturlar. "Tayms" jurnalının
2005-ci il reytinq siyahısında texniki profilli
universitetlər arasında Hindistan texnologiya institutları
Massaçusets Texnologiya İnstitutu və Berkli Kaliforniya
Universitetindən sonra üçüncü yeri tutmuşdu. Daha bir uğurlu təcrübə 2007-ci ilin
fevralında London İqtisadiyyat Kollecinin nümunəsi
əsasında yaradılmış Paris İqtisadiyyat
Kollecidir. Bu təşəbbüsün məzmununda birləşdirmə
nəticəsində Fransa şəraitində təhsil müəssisəsinin
tamamilə yeni növünün yaradılması dayanır. Dörd
ali məktəb, Paris -1 (Sorbon) Universiteti və milli
elmi-tədqiqat mərkəzi tərəfindən
dəstəklənən Paris İqtisadiyyat Kolleci həmin
ali təhsil müəssisələrinin ən yaxşı
iqtisadiyyat fakültələrini öz tərkibində birləşdirən
özəl müəssisə kimi fəaliyyət göstərir.
İlkin mərhələdə maliyyələşdirmə
yalnız dövlətin və regionun vəsaitləri hesabına
deyil, həm də özəl şirkətlərin və ABŞ
fondlarından birinin vəsaitləri hesabına təmin
edilmişdi. Ənənəvi fransız
universitetlərindən fərqli olaraq, Paris İqtisadiyyat
Kolleci tələbə seçiminə kifayət qədər
ciddi yanaşır, professor-müəllim heyətinin xeyli
hissəsi dünyanın ən nüfuzlu universitetlərindən
cəlb olunanlardır. Qeyd etmək lazımdır ki, dünya
səviyyəli universitetlərin yaradılmasının
üç yanaşması heç də ideal şəkildə və
bir-birindən təcrid olunmuş formada tətbiq edilmir, ölkələr
bu nümunələr əsasında tərtib edilmiş
strategiyaların inteqrasiyasından da istifadə edə
bilirlər. Əlbəttə, təqdim edilən üç
yanaşmadan hansını seçməklə yanaşı, seçilmiş
yanaşmanın necə reallaşdırılması da
maraqlıdır. Mövcud təhsil müəssisələrini müasirləşdirmək
və ya birləşdirmək yolu ilə dünya
səviyyəli universitet yaratmaq qərarına gəlmiş
ölkələr, həm də belə universitetləri seçmək
üsullarını müəyyənləşdirməlidir. Hökumət
bu prosesə mərkəzləşmiş qaydada
rəhbərlik etmək qərarına gələrsə,
onda o, ölkənin bu məqsəd üçün ən yararlı
təhsil müəssisələrini seçməli, yaxud ən
fəal ali təhsil müəssisələrinə müstəqil
şəkildə özünü dəyişməyə imkan
verən həvəsləndirici maliyyə mexanizmləri
tətbiq etməklə həmin ali təhsil müəssisəsinə
"müəyyən məsafədən"
rəhbərlik etmək yolunu seçməlidir. Beynəlxalq təcrübə belə ehtimal
irəli sürməyə imkan verir ki, orta və böyük
ərazili ölkələrdə ən səmərəli yol
sonuncu, yəni yeni universitetlərin yaradılması
yoludur. çinin "Layihə -211", Cənubi Koreyanın
"Breyn - 21" proqramları, Almaniyanın üstünlük
mərkəzləri yaratmaq təşəbbüsü, çilidə
minillik institutlarının yaradılması yuxarıda
deyilənə əyani misaldır. 2004-cü ilin yanvarında Almaniyanın
Təhsil və Elmi Tədqiqatlar Nazirliyi dünya
səviyyəli ali təhsil müəssisəsinə çevrilə
biləcək 10 universitet seçmək üçün milli müsabiqə
keçirildiyini elan etdi. Uzun müzakirələrdən sonra
Almaniya elm şurasının və elmi-tədqiqat fondunun
nümayəndələrindən ibarət birgə komissiya
yaradıldı. 2006-cı ilin yanvarında həmin
komissiya 27 namizəddən 10 universitet seçdi. Maraqlıdır
ki, seçilmiş 10 universitetdən 7-si iki əyalətdə
(Baden - Vütemberq və Bavariyada) yerləşirdi. Seçilmiş
təkliflərin dörd il ərzində həyata keçirilməsinə
kömək etmək məqsədilə 2-3 milyard ABŞ
dolları məbləğində əlavə maliyyə
vəsaiti ayrılmışdı. Tədqiqatlar göstərir ki, universitetin yaradılması
(birləşdirilməsi, təkmilləşdirilməsi)
barədə qərar verdikdən sonra dövlətin əsas
vəzifəsi bu vacib məsələnin həlli üçün
maliyyə vəsaitinin ayrılmasına kömək etmək,
həm də belə layihələrə yardım göstərərkən,
yardımın nisbətən uzun müddətə (5-7
ilə) edilməsini nəzərdə tutmaqdan ibarət
olmalıdır. Bu prosesdə universitetə ən yaxşı
tələbələrin qəbul edilməsi, ən yaxşı
professorların işə götürülməsi də təmin
edilməlidir. Dünya səviyyəli ali təhsil müəssisələrinin
yaradılmasında dövlətin böyük təsir gücünə
malik olması şübhəsizdir. Bununla yanaşı, bu
məsələnin uğurlu həlli xeyli
dərəcədə universitetin özündən, tətbiq
etdiyi strategiyadan, həmin strategiyanın konkret proqram
və məsələlərə çevrilməsindən asılıdır.
Burada strateji istiqamətin düzgün seçilməsi də
həlledicidir. Yeri gəlmişkən qeyd edim ki, hətta
dünyanın ən yüksək səviyyəli
universitetləri də bütün istiqamət və
sahələr üzrə üstün cəhətlərə malik
olmur və çox ehtimal ki, bunu həyata keçirmək də mümkün
deyildir. Burada ən vacibi odur ki, hər bir universitet
əvvəlcədən özünün aparıcı yer tutmaq
istədiyi və tuta biləcəyi sahələri
dəqiq müəyyənləşdirsin. Bir neçə misalla fikirlərimi izah etmək
istəyirəm. Məsələn, geniş dünya
ictimaiyyəti tərəfindən bir nömrəli ali
təhsil müəssisəsi hesab edilən Harvard Universiteti
də bütün ixtisaslar üzrə ən yaxşı
reytinqə malik deyil. Onun iqtisadiyyat, tibb, təhsil,
siyasətşünaslıq, hüquq, işgüzar
fəaliyyət, ingilis dili və tarix sahəsində
əldə etdiyi nailiyyətlər xüsusi olaraq qeyd edilir.
Hindistan texnoloji institutları bir neçə texniki ixtisaslar üzrə
fərqlənirlər. London İqtisadiyyat Kolleci daha çox
iqtisadiyyat, ictimaiyyətşünaslıq, siyasətşünaslıq
və insanşünaslıq sahələrində görkəmli
uğurlar qazanması ilə məşhurdur. Dünya səviyyəli universitetə çevrilməyə
can atan ali təhsil müəssisələrinin strateji planlarında
nəzərə alınmalı mühüm
məsələlərdən biri də vaxt-zaman
məsələsidir. Məlumdur ki, qısa müddətdə
üstünlük əldə etmək, məqsədlərə nail
olmaq mümkün deyil, nəzərdə tutulan dəyişikliklərin
və inkişafın ardıcıllığını
əvvəlcədən dəqiqliklə planlaşdırmaq
lazımdır. Bununla bağlı çinin təcrübəsinə
diqqət yetirək. Hazırda bu ölkənin ali təhsil
sahəsində dünya səviyyəsinə çatmaq planlarının
müəyyən maneələrlə rastlaşması
əlamətləri ekspertlər tərəfindən müşahidə
olunur. Narahatlığa səbəb olan birinci
maneə ondan ibarətdir ki, çin universitetləri çox böyük
sürətlə genişlənir və bu zaman təlimin
keyfiyyəti aşağı düşür. İkincisi, çevik nəticələr
əldə etmək tələbi innovativ və uzunmüddətli
tədqiqatların inkişafına mane olur. üçüncü maneə, elm və texnika
sahəsində dərin biliklərə malik yuxarı kurs
tələbələrinin kifayət qədər olmamasıdır.
Aydındır ki, yüksək hazırlığa malik
məzunlar olmadan, hətta birinci dərəcəli
professor-müəllim heyəti ilə laboratoriyalardan
səmərəli istifadə etmək mümkün olmayacaq. Dördüncüsü, çində elmi fəaliyyət
azadlığının olmaması ciddi problem hesab edilir.
Professorlar və tələbələr ən mühüm
məsələlərin müzakirəsində geniş iştirak
etmək səlahiyyətində olmadıqlarından,
onlarda yaradıcı təfəkkürün inkişafı
üçün stimul yaranmır. çin universitetlərinin bütün sahə və
ixtisaslar üzrə üstünlüyə can atması, bunun
əvəzində ayrı-ayrı dünya səviyyəli fakültələrin,
institutların və ya kolleclərin yaradılmasına
diqqət yetirilməməsi də müşahidə olunan
problemlərdəndir. Ali təhsil müəssisələrinin dünya
səviyyəli universitetlərə çevrilməsini sürətləndirən
amillərdən biri də beynəlmiləlləşdirmə
imkanlarından səmərəli istifadə edilməsi,
qabiliyyətli əcnəbi tələbələrin ali
məktəbə qəbuludur. Onların ali
məktəbə qəbulu nəticəsində fərqli
mədəniyyətlərin təsiri təlimin
keyfiyyətinin yüksəldilməsinə müsbət təsir
göstərir. Bununla əlaqədar proqramların xarici
dildə, xüsusilə ingilis dilində tədris edilməsi
güclü cəlbedici amil kimi çıxış edir. Təsadüfi
deyildir ki, "Tayms" jurnalının 2008-ci il reytinq
cədvəlində 100 ən yaxşı universitetdən
yalnız 11-i qeyri-ingilisdilli ölkələrdə yerləşir
və həmin ölkələrdə də doktorantura
proqramları ingilis dilində tədris olunur (Danimarka,
Finlandiya, İsrail, Hollandiya, Norveç, İsveç, və İsveçrə).
ötən məqalədə qeyd olunduğu
kimi, əcnəbi professorların və tədqiqatçıların
cəlb edilməsi universitet üçün üstünlüyə nail olmağın
həlledici amillərindən biridir. Digər ölkələrdən
ən yaxşı kadrları qısa və orta müddətdə
cəlb etmək üçün universitetlər onlara
həvəsləndirici şərtlər, o cümlədən
yaxşı iş şəraiti və əməkhaqqı
təklif etmək iqtidarında olmalıdır. Həmin
kadrlar mövcud fakültələrin müasirləşdirilməsinə,
yeni sahələr üzrə doktorantura proqramlarının
və tədqiqat mərkəzlərinin yaradılmasına
kömək edə bilərlər. Bəzi hallarda
universitetlər professorları tam məşğulluq şərtləri
əsasında deyil, müvəqqəti qaydada işə götürməkdən
başlaya bilər, aparıcı ölkələrin nüfuzlu
ali məktəbləri ilə məhsuldar tərəfdaşlıq
əlaqələri yarada bilərlər. Hindistan texnoloji
institutları təşəkkül dövrlərinin ilkin
mərhələsində bu təcrübədən
istifadə etmişdilər. Yeni yaranan dünya səviyyəli
universitetlərdən biri olan Sinqapur Milli Universiteti inkişafının
nisbətən sonrakı mərhələsində Massaçusets
Texnoloji İnstitutu, Harvard Universiteti, Dyuk Universiteti, Con
Hopkins Universiteti, Hollandiyanın Eyndhoven Texnoloji Universiteti,
Avstriyanın Milli Universiteti və çinin Sinxua Universiteti
ilə strateji tərəfdaşlıq əlaqələri
yaratmışdı və geniş təcrübə mübadiləsi
aparırdı. Hindistan və çin öz diasporlarından
səmərəli şəkildə istifadə
etməklə beynəlmiləlləşdirmə
sahəsində böyük uğurlar qazanıb. Pekin Universiteti
xaricdə işləyən çinli müəllimlərin və
alimlərin fəaliyyətini diqqətlə izləyir
və onların çinə qayıtması üçün münasib
şərait yaradır, yüzlərlə çin mənşəli
müəllimi işə götürür. Dünya səviyyəli universitetlərin göstəricilərindən
biri də universitet əməkdaşlarının dünyanın
tanınmış nəşrlərində elmi
məqalələrinin çapı və çap olunmuş
məqalələrə istinad edilməsidir. Məlumdur ki,
elmi məqalələr təhsil müəssisələrinin
və mütəxəssislərin nüfuzunun yüksəldilməsində
həlledici amillərdən biridir. Dünyada elə jurnallar
var ki, məhz bunlarda çap olunan məqalələr
beynəlxalq miqyasda elmi əsərlər kimi qəbul
olunur. Belə jurnalların sayı təxminən 6 mindir.
Müqayisə üçün deyim ki, Rusiya Federasiyası kimi böyük bir
ölkədə nəşr edilən çoxsaylı jurnallardan
cəmi 100-ü həmin siyahıya düşmüşdür.
Təəssüf ki, Azərbaycanda da belə bir jurnal, ümumiyyətlə
yoxdur və o nəşrlərdə məqalələri
çap edilən alimlərimizi barmaqla saymaq olar. Əlbəttə, onu da qeyd etmək lazımdır
ki, yüksək səviyyəli alimlik məqalələrin
sayı ilə deyil, onların nüfuzlu mütəxəssislər
tərəfindən yüksək qiymətləndirilməsi
və elmin inkişafına verdiyi töhfə ilə ölçülür.
Bu yerdə Azərbaycanın məşhur riyaziyyatçı
alimi, uzun müddət bərabər çalışdığım
fizika-riyaziyyat elmləri doktoru, professor Arif Babayevin heç
zaman yadımdan çıxmayan sözlərini oxuculara çatdırmaq
istərdim. 70-80-ci illərdə SSRİ məkanında adı
hörmətlə çəkilən Arif Babayev deyirdi: "Bu günə
qədər cəmi 34 elmi əsərim çap olunub, düşünürəm
ki, bu say da çoxdur". Halbuki Arif Babayev bir neçə
elmlər doktoru, 30-dan çox elmlər namizədi yetişdirmişdi,
SSRİ-nin müxtəlif şəhərlərində onlarca
doktorluq və namizədlik dissertasiyalarına uğurla
opponentlik etmişdi. Digər tərəfdən, nüfuzlu jurnallar
əsasən ingilis dilində tərtib olunur, ona görə
də elmi tədqiqatların nəticələrinin ingilis
dilində yayılması imkanı təhsil müəssisəsinin
nüfuzunu möhkəmləndirən mühüm amilə çevrilir.
Bundan əlavə, təlim ingilis dilində olan
universitetlər bu istiqamətdə uğur qazanmaqda daha çox
imkana malikdirlər. Bəzi hallarda yenidənqurma dövründə
universitetə rəhbərlik etmək üçün kənardan,
yəni başqa ölkələrdən peşəkar kadrlar
dəvət etmək məqsədəuyğun hesab edilir.
Son illərdə Cənubi Koreya, Böyük Britaniya və
Avstriyada bu təcrübə daha çox tətbiq edilir. Təbii
ki, bu yanaşma heç də hər zaman müsbət qarşılanmır.
Aparıcı universitetə rəhbərlik etmək üçün
kənardan şəxsin dəvət edilməsi milli qürur
hissinə toxuna bilər və yalnız az sayda ölkə
universitetlərində ən yüksək rəhbər
vəzifələri tutan şəxsləri əvəz
etmək üçün beynəlxalq müsabiqə elan edirlər. Nəhayət, onu da qeyd etmək lazımdır
ki, universitetlər tərəfindən
nəzəriyyənin işlənib hazırlanması
və strategiyanın planlaşdırılması
birdəfəlik tədbir olmayıb, davamlı olaraq
həyata keçirilməlidir. Məlumdur ki, məhz öz müştərilərinin
tələbatlarını ödəməyin ən yaxşı
və ən səmərəli üsullarının axtarışı
əsasında yorulmadan qarşılarına yeni
məqsədlər qoyan işgüzar və elmi
dairələr ən böyük uğur qazanırlar. Ali
təhsil müəssisələri heç zaman keçmiş uğurları
və nailiyyətləri ilə
kifayətlənməməli, hər zaman dünyada ən yaxşı
olmağa imkan yaradan rəqabət mühiti yaratmalıdır.
Tədqiqatçılar tərəfindən dünya
səviyyəli universitetlər yaradılarkən diqqət
yetiriləcək bir sıra ümumiləşdirici və yönəldici
suallar müəyyənləşdirilmişdir və onları
aşağıdakı ardıcıllıqla təklif
etmək olar: 1. ölkə səviyyəsində:
- Neçə dünya səviyyəli universitet
yaratmaq məqsədəuyğundur? - Hansı strategiya ölkədə mövcud olan
şəraitə uyğundur: mövcud ali təhsil müəssisələrinin
müasirləşdirilməsi, birləşdirilməsi, yoxsa
yenisinin yaradılması? - Birinci və ikinci halda ali təhsil müəssisələri
necə seçilməlidir? - Nəzərdə tutulan islahatlar necə
maliyyələşdirilməlidir? - İslahatlar prosesində hansı
idarəetmə qaydaları yaradılmalıdır? - Bu prosesdə dövlətin vəzifəsi
nədən ibarət olmalıdır? 2. Universitet
səviyyəsində: - Universitetdə
peşəkar rəhbər heyət varmı? - Universitet
hansı məqsədlərə nail olmaq istəyir? - Universitet tədris və elmi tədqiqatların
hansı istiqamətlərində üstünlüyə nail olmağa
çalışacaq? - Universitetin beynəlmiləlləşdirilməsi
necə həyata keçiriləcək? - Təklif
olunan islahatların həyata keçirilməsinin ehtimal
edilən dəyəri nə qədər olacaq və o
necə maliyyələşdiriləcək? Hörmətli oxucu, bu, "525-ci
qəzet"də çap olunmuş dördüncü yazımızdır.
Həmin yazılarda, əsasən, dünyada ali təhsil,
universitet təhsili, dünya səviyyəli universitet yaratmağın
yolları, bu sahədə məşhur tədqiqatçı
alimlərin fikir və mülahizələrini
diqqətinizə təqdim etmişik. İlk növbədə, "525-ci
qəzet"in rəhbərliyi və kollektivinə bu imkanı
yaratdığına görə təşəkkür
edirəm. Bundan sonrakı yazılarımızda
isə daha çox ölkəmizdə təhsilin, o cümlədən
ali təhsilin problemləri, Azərbaycanda dünya
səviyyəli universitet yaratmağın yolları
barədə mülahizələrlə Sizi tanış
etməyə çalışacağıq. (Ardı var) Misir MƏRDANOV, Azərbaycan Respublikasının təhsil naziri, fizika-riyaziyyat elmləri doktoru, professor |