|
Bakıdakı 2 nömrəli uşaq evinin sakini Corc Qafarovla
söhbət
 Mən
onu efirdə çox görmüşəm. Yaratdığı rollarda yaşından
böyük təmkini ilə daha çox qalıb yaddaşımda. Ürəyimdə ad
da qoymuşam ona: "Anadangəlmə aktyor". Tez-tez və ən
müxtəlif janrlarda çəkilən bir çox filmlərdə rol
aldığından, düzü, hər dəfə onu efirdə görəndə, aradabir
"Allah bilir kimlərdəndi, indidən uşağı məşhurlaşdırmaq
istəyirlər" gümanına düşdüyüm vaxtlar da olub. Üç gün
əvvələ qədər... Üç gün əvvəl. Uşaq evlərindən
birindəyəm. Müdir Sevda xanımdı. Qonağı olmasına
baxmayaraq, məni də qəbul edib dinləyir və
hazırlayacağım müsahibəmin baş tutması üçün qısa
zamanda qəhrəmanımı otağa çağırıb təqdim edir: "Tanış
olun, bu bizim Corcdur, dövrümüzün məşhur aktyoru". Uşaq
evinin geniş zalında oturub Corcu dinləyirəm. Dinlədikcə
də mənə elə gəlir ki, fikirləri, düşüncələri baxımından
Corc 16 yaşını tamam etmiş yeniyetmə yox, dünyanın
halından baş çıxaran müdrik, pirani bir ağsaqqaldır.
"Uşaqlıq illərimlə bağlı qaranlıq məqamlar çoxdur"
-Adım, soyadım şəxsiyyət vərəqimdə belə yazılıb: Qafarov
Corc Veydi oğlu. 2005-ci il yanvarın 6-dan, yəni,
ikinci sinfin yarısından buradayam. Sənədlərə inansaq,
1996-cı il fevralın 24-də Latviyada doğulmuşam. Anam
Qafarova Leyla İbrahim qızı azərbaycanlıdı, Bakının
Keşlə kəndindəndi, atam isə latviyalıdı. Atamla anamın
necə, harada tanış olduqları barədə məlumatım yoxdu,
bildiyim odur ki, anam vaxtilə geyim üzrə model olub,
işi ilə əlaqədar Latviyaya gedib. Orada atamla anam
tanış olub və rəsmi ailə qurublar. O ailədə iki oğlan
uşağı - qardaşım və mən doğulmuşuq. Qardaşım da burada
qalır, adı Jerardır. Beşinci sinifdə oxuyur. Jerar 15
yanvar 2000-ci ildəndir.
- İkinizi də buraya eyni vaxtda gətiriblər?
- Xeyr. Qardaşım əvvəlcə azyaşlı kimsəsiz nevroloji
xəstə uşaqlar üçün nəzərdə tutulan körpələr evində
olub. Onun oraya neçə yaşından verildiyini dəqiq
xatırlamıram. Mən buraya gətiriləndən sonra Sevda ana
("Uşaq evi"nin müdiri) biləndə ki, hansısa körpələr
evində qardaşım var, onun da buraya göndərilməsi üçün
çox zəhmət çəkdi və axırda bizi qovuşdurdu.
 Atamla
ailə həyatının nə səbəbdən uğursuz olması haqqında anam
mənə heç vaxt, heç nə danışmayıb. Valideynlərim biz çox
kiçik olanda ayrılıblar və anam bizi də götürüb
Azərbaycana qayıdıb. Bir daha atamla heç bir əlaqəmiz
olmayıb. Atam heç xatırıma gəlmir. Ümumiyyətlə,
keçmişim, daha dəqiqi, uşaqlıq illərimlə bağlı
bilmədiyim şeylər çoxdu. Ehtimal edirəm ki, anamın həm
sənəd məsələsində, həm də maddi cəhətdən problemləri
çox olub. O səbəbdən də biz bir daha atamın yanına
qayıda bilməmişik. Görünür, o da bizi heç axtarmayıb.
İndiyə qədər də axtarmır. Bu günədək mən kimsəyə ata
deməmişəm. Amma ürəyimdə bu kəlmə ilə bağlı tək bir
istəyim var ki, onun qarşısını almaqda acizəm: Bircə
dəfə atamı görüm, tanıyım, heç olmasa bilim ki, atam
kimdi, nəçidi?
- Ünvanını bilsən, gedib onu taparsan?
- İnnən belə bizi hansısa təsadüf görüşdürərsə, bu başqa
məsələ. Amma özüm getmərəm, onu daha axtarmaram.
- Ana tərəfdən olan qohumlardan tanıdığın varmı?
- Ana nənəm deyilənə görə Keşlədə yaşayırdı, artıq
rəhmətə gedib. Ana babam da bu il yanvarda Hövsanda
dünyasını dəyişdi. Bildiyimə görə dayım, xalalarım var.
Çəkildiyim filmlərdə məni görüb kim olduğumu biləndən
sonra qaldığım yeri axtarıb tapmış, yanıma gəlmişdilər.
Qəbul etmədim..
- Niyə?
- İndi bundan sonra onlar da daha lazım deyil mənə. Əgər
vaxtında iki uşaq qoltuğunda ata evinə pənah gətirən
qızlarını qəbul etsəydilər, bəlkə də biz başqa bir
taleni yaşayacaqdıq. Bu gün yer üzündə doğma adamım bir
anamdı, bir də qardaşım. Anam da ruhi xəstədir. Onun
maddi vəziyyəti imkan vermir ki, bizi buradan çıxarıb
özü saxlasın. Ancaq yenə də unutmur, hərdən gəlib-gedir
yanımıza. Əslində, burada qalmaq bizə daha yaxşıdır. O
cəhətdən ki, daha küçədə, sərgərdan, kimsəsiz deyilik.
Məktəbdən, təhsildən yayınmamışıq. Yemək dərdi, paltar
dərdi, kimsəsizlik dərdi çəkmirik. Ən başlıcası dövlət
boyda sahibimiz var.
- Ananın neçə yaşı var?
- Əlli bir. Anam atamdan ayrılandan sonra xəstəliyə
tutulub. Yəqin ki, ailəsi dağıldığına görə streslərə
dözməyib.
"Anam, qardaşım üçün bir xoş güzəran yaratmaq
xəyallarıyla yaşayıram"
- Hansısa bir bayramda, yaxud ad günlərində anan gəlib
sizi aparmır ki?
- Yox, axı bu, mümkün deyil. Anamın maddi vəziyyəti çox
aşağı, özü də ruhi xəstə. O bizi özü ilə hara apara
bilər? Hərdən deyirəm ki, bircə tez böyüyəydim, anama,
qardaşıma sahib çıxaydım. Öz evim, işim, imkanım olaydı,
ailəmi yığaydım bir yerə... bəlkə onda ağ gün görsə,
anam da sağalardı... Hər bir qadının xoşbəxt olmaq
haqqıdır. Mən istərdim ki, atamın verə bilmədiyi
xoşbəxtliyi bir övlad kimi anama mən verim. Əgər əlimdə
olsaydı, heç yol verməzdim ki, anam elə xəstələnsin.
Amma nə edim ki, mən onda çox uşaq olmuşam.
İndi mən anam və qardaşım üçün bir xoş güzəran yaratmaq
xəyallarıyla yaşayıram, çalışıram.
Heç vaxt anamı mühakimə etməmişəm. Vaxt olub ki, düz iki
il küçələrdə qalmışam, tək-tənha. Qalmağa yerim-yurdum
olmayıb. Orda-burda bir daldalanacaq tapıb gecələri
səhər etmişəm. Mənim kimi kimsəsiz uşaqların başına min
cür faciə gəlirdi... Məni də, qardaşımı da Allah
qoruyub. Məni küçədən qoparıb əvvəlcə "Ümid evi"nə
götürdülər. Ora da yaxşı yer idi. İki il yaşadım "Ümid
evi"ndə.
- Deyirsən ki, iki iləcən küçələrdə qaldım.
Bəs onda anan, qardaşın harada idilər?
- Anamla qardaşım kirayə qalırdılar. Heç nəyə imkanları
çatmırdı. O dönəmdə anamın xəstəliyi get-gedə
şiddətlənib öz məcrasından çıxdı, nəzarətsiz qalan
qardaşım da kimsəsiz uşaqlar üçün nevroloji dispanserə
düşdü. Onda mənim də dəcəllik edən vaxtlarım idi.
Beş-altı yaşı olan uşaq nə başa düşür ki, nə nədi? Səhər
açılandan axşama kimi kim nə buyursa, işləyirdim. Bir
tikə boyumla axşamacan fəhləlik edirdim. Axşam düşəndə
də harda gəldi, bir yer tapıb gözümü yumurdum. Onda çox
balacaydım. Təhsildə də artıq geri qalmışdım, irəliləmək
mənimçün çətindi. "Uşaq evi"nin, daha dəqiqi,
dövlətimizin bizə sahib çıxmağı Jerarın da, mənim də
həyatımızı yaxşılığa doğru tamam dəyişdi. Şükür Allaha,
biz o miskin həyatdan uzaqlaşdıq. İndiki vəziyyətimizdə
normal həyatımızı yaşayırıq.
Siz məni bağışlayın, bilirsiz nə düşünürəm? Əgər mən
ailə başçısı olsaydım, nə olur-olsun ailəmi, uşaqlarımı
atmazdım. Mən ki heç bir kitaba sığmayan əzabları,
çətinlikləri çəkmişəm, sonra da bəxt üzümə gülüb, gəlib
bu yerə çatmışam, indi hər addımımı atanda da yüz ölçüb
bir biçirəm. Çünki səhv etməyə haqqım yoxdur. Cəhd
edirəm ki, heç nədə səhvim olmasın.
- Hansı dilləri bilirsən?
- Özüm Azərbaycan bölməsində oxuyuram. Rus dilini
bilirəm, yəni normal səviyyədə bu dildə ünsiyyət qurmağı
bacarıram. İngilis dilində oxuyuram, test edə bilirəm.
Kompüterdən yaxşı başım çıxır.
- Buradakı uşaqların günü necə başlayır, necə bitir?
- Səhər yuxudan dururuq, yemək yeyib dərsə gedirik,
dərsdən sonra məşğələlər olur. Burada çalışırlar ki,
kimin bacarığı hansı sahəyədirsə, uşağı o istiqamətə
yönəltsinlər. Kənardan uşaq evinin adını eşidənlər, bura
bələd olmayanlar elə bilirlər ki, uşaq evində yaşamaq
uşaqlar üçün çətindir. Mən özüm də bir zamanlar elə
fikirləşirdim. Amma gəlib mühiti görəndən sonra buraya
ürəkdən bağlandım. Onu da deyim ki, buradakı uşaqların,
qızlı-oğlanlı hamısını bir-birinə bacı-qardaş münasibəti
ruhunda tərbiyə edirlər. Biz buradakı uşaqlarla çox
mehribanıq, bir-birimizə qaynayıb qarışmışıq.
"İlk dəfə "İlahi məxluq" filmində baş rolda çəkildim"
- Sevda müəllim dedi ki, səni bir neçə dəfə filmə
çəkiblər...
- Əslində, filmə çəkilməyimin tarixçəsi belə oldu. İlk
filmə çəkilənə qədər rəqs dərnəyində çıxış edirdim.
Efirdə də bizim rəqs qrupumuzu ara-sıra göstərirdilər.
Rəqs qrupunda həm milli, həm də xarici rəqsləri
mükəmməl ifa etməyi, üstəlik nağarada çalmağı da
öyrənmişdim. Bir gün növbəti rəqs məşqindəydik. Cəfər
Cabbarlı adına Azərbaycan Kinostudiyasından rejissorlar
gəlmişdilər ki, filmdə çəkilmək üçün bizim sıramızdan
uşaq seçsinlər. Düzünü desəm, heç istəmirdim ki, məni
seçsinlər, etiraz edirdim. Rəqs müəllimim dedi ki, keç
qabağa, səni yüz faiz seçəcəklər. Rejissor Yavər Rzayev
sınaq üçün mənim də şəklimi çəkdi. Ondan sonra kino
aləminə aparan yolun qapıları üzümə taybatay açıldı. Bir
çox filmlərdə çəkildim. Həmin filmlər vaxtaşırı
kanallarda nümayiş etdirilir. Yaşda məndən böyük olsa
da, indi Yavər Rzayevlə də çox yaxın dostuq.
Ümumiyyətlə, sənət adamları sırasında çoxlu
dost-tanışlarım var.
İlk dəfə 2007-ci ildə "İlahi məxluq" bədii filmində baş
rolda - İsmayıl obrazında çəkildim. Bu filmdə
tərəf-müqabillərim tanınmış, özünü sənətdə çoxdan təsdiq
etmiş aktyorlar idi. Məsələn, Nurəddin Mehdixanlı,
Münəvvər Əliyeva, Vəfa Zeynalova və başqaları.
İkinci rolum yazıçı Aqil Abbasın ssenarisi əsasında
çəkilmiş "Dolu" bədii filmindəki "qeyrət dağarcığı" - 15
yaşlı könüllü əsgər Qeyrət obrazı olub. "Dolu"nun
rejissoru Elxan Cəfərovdur.
Heydər Əliyev Fondunun dəstəyi ilə də məni bir neçə
filmə çəkiblər.
Nadir Diridağlının "Tək olanda qorxma", daha sonra
"Mosfilm"in xaricilərlə birgə istehsalı olan "Baku, ya
tebya lyublyu" filmində çəkilmişəm. Hazırda rejissor
Asif Abramovun "Qisas" serialında baş rolda - Əhməd
obrazında çəkilirəm. Bu film "Lider" kanalında
yayımlanır.
- Filmə çəkilmək tanınmaq istəyidi, yoxsa maddi maraq?
- Hər ikisi. İlk dəfə çəkildiyim filmdən mənə 7 min
manat qonorar yazıldı. Çəkilişində iştirak etdiyim
filmlərin hamısında təbii ki, mənə də qonorar yazılır.
Ancaq həmin pullar məktəbli olduğum üçün hələ ki nəqd
şəkildə əlimə verilmir, şəxsi hesabıma yatırdılır. Bu
isə mənim gələcək həyatım üçün böyük bir stimuldur.
"Dərslərimə ciddi yanaşıram"
- Filmlərə çəkilmək səni dərslərindən uzaq salmır ki?
- Qətiyyən. Dərslərim və çəkilişlərim... Hər iki sahədə
özümü özümdən narazı salmamağa çalışıram. Bəzən elə
olur ki, səhər saat 6-ya kimi çəkiliş davam edir. Fiziki
cəhətdən yorğun olanda da, filmə çəkilmək ruhən məni
yormur. Dərslərimə ciddi yanaşıram. Bu mənim normal
gələcəyimin yeganə qarantıdır. Balaca olanda məni
çəkilişlərə maşınla aparıb gətirirdilər. İndi isə özüm
gedib-gələ bilirəm.
- Vaxtını bölməkdə çətinlik çəkmirsən?
- Düzünü desəm, hərdən olur.
- 8 Martda yəqin ki, ananı təbrik etmək istəyirsən?
- 8 Mart mənim həssas yanaşdığım tarixdir. Çalışıram ki,
həmin gün kimsənin qəlbini qırmayım. Müəllimlərimi,
sinif yoldaşlarımı təbrik edirəm. 8 Mart günü anamı
dünyanın ən yaxşı nemətləri ilə sevindirmək keçir
ürəyimdən. Amma anam bütün bunları duyacaq durumda deyil
ki...
- Sinifdə necə şagird sayılırsan?
- Qiymətlərim pis deyil. Doqquzuncu sinfi bitirənə kimi,
ümumiyyətlə, yaxşı oxumuşam. İndi 282 nömrəli orta
məktəbin 11-ci sinif şagirdiyəm. Azərbaycan Dövlət
Mədəniyyət və İncəsənət Universitetinə hazırlaşıram.
Tarixə, riyaziyyata daha çox diqqət ayırmağa çalışıram.
Yaşıdlarımdan məni fərqləndirən bilirsinizmi nədir? Mən
dərslərimi oxumasam, anam danlamayacaq, atam
qınamayacaq. Bunu başa düşdüyüm üçün də özüm öz qarşımda
öhdəliklər qoymuşam. Nəinki dərslərimlə bağlı, anamla,
qardaşımla da bağlı çiynimə düşən bir çox vəzifələrim
var.
"Hər dəfə Novruz bayramında gözləyirəm ki..."
Uşaq evlərində bayramlar təntənəli keçirilir. Adətən
Novruz bayramları daha çox maraqlı olur. Tonqallar
çatılır, şamlar yandırılır. Hər dəfə Novruzda gözləyirəm
ki... Yox, daha gözləmirəm.
Bizim "ev"də bilirsiniz nə qədər istedadlı uşaqlar var!?
Hazırda 282 nömrəli məktəbi rəqsdə də, musiqidə də bizim
uşaq evinin şagirdləri təmsil edirlər.
Allah bizlərə çox şeylər verib. Təkcə valideyn
sevgisindən yarımamışıq. Əlbəttə, bu anama aid deyil.
Buradan aralananda qəribsəyirəm bura üçün. Bu uşaq evi
məni böyüdüb boya-başa çatdırıbsa, deməli, mən buraya
borcluyam. Buradakı müəllimlər də, tərbiyəçilər də,
uşaqlar da mənim ailəm sayılır.
- Ad gününü necə keçirirsən?
- Ad günümü demək olar ki, maraqlı keçirirəm. Bir
fotoqraf bacılığım var: Sitarə İbrahimova. Ad günümdə
həmişə gəlir, icazə alıb məni aparır.
Yanvarın 15-i qardaşım Jerarın ad günüdür. Həmişə
çalışıram ki, Jerara bir yox, bir neçə hədiyyə alım ki,
seçim edə bilsin. Əslində bütün hədiyyələri ona alıram.
Sadəcə istəyirəm ki, seçsin, sonalasın. Axı ildə bir
gün, heç olmasa bir gün onun da kiməsə naz eləməyə,
ərköyünlük eləməyə haqqı var da, elə deyilmi?
İndi daha özümü uşaq hesab etmirəm. Davakar, şuluq
deyiləm. Amma mənə kimsə dava məqsədi ilə yanaşsa, özümü
müdafiə edə bilirəm. İdmanın bir neçə növü ilə məşğul
olmağım çəkilişlərdə də karıma gəlir.
- Yaratdığın obrazları canlandırmaqda nə kimi çətinliyin
olur?
- Mən heç vaxt rola girmirəm, rolu yaşayıram. Aktyor
üçün ən yaxşı oynamaq elə oynamamaqdı.
- Həm məktəblisən, həm də aktyor kimi filmlərdə
oyunçusan. Xarici görkəminə qrim baxımından müdaxilələr
olurmu?
- Əlbəttə. Məsələn, qarşıdakı seriyalara görə gərək
saçımı kəsdirməyəm.
- İdmanla da maraqlanırsanmı?
- İdman da mənim sevdiyim bir sahədir. İdmanın futbol,
basketbol növləri ilə məşğul oluram. Oyunumu da
bəyənirlər. Bir çox komandalardan dəvətlər alsam da,
dərslərimə görə qəbul etmirəm. Vaxt tapanda güləşə,
taekvandoya, cüdoya da getmişəm. Yəni, idmanın mənim
həyatımda bu gün də özəl yeri var.
- Özünü hansı sənətdə təsəvvür edirsən?
- Özümü kino sahəsində gələcəkdə dünyada tanınacaq
məşhur bir aktyor kimi təsəvvür edirəm.
- Bu arzu filmlərə çəkiləndən sonra yarandı səndə?
- Yox, həyatım məni oyunçu etdi. Gözümü açıb özümü
həyatın burulğanlarında gördüm. Ayaq üstə dayanmağı,
mübarizə aparmağı öyrəndim.
- Gələcək planların?
- Mənimçün ən vacib odur ki, təhsil alım, karyeramı
qurum, ev alıb anamı, qardaşımı başıma yığım, sonra da
sevgi üstündə qurulan ailə barədə düşünüm... İnşallah
üzümüzə gələn qəbul imtahanlarında tələbə olsam, buna
böyük inamım var, yəqin ki, buradakı böyüklərimin köməyi
ilə mənzil məsələmin həllinə çalışacam. Amma qardaşımı
buradakı rejimdən, təhsildən uzaqlaşdırmağa hələ
tələsmirəm. Jerar həddən artıq çılğın, dəcəl uşaqdır.
Təhsilə marağı da mən istədiyim səviyyədə deyil.
Arzulayıram ki, qardaşım da təhsilli, savadlı, səviyyəli
bir insan olsun.
Müsahibəni hazırladı: Ellada UMUDLU |
